خطبه بدون نقطه مولای متقیان حضرت علی (ع)

امیرالمومنین علی(ع) را بدون شک می‌توان انسانی کامل دانست که همه وجوه انسانیت را به حد کمال در خود دارد. او علاوه بر همه وجود پاک انسانی مردی است که در عرصه کلام آنچنان طبع آزمایی کرده است که سخت می‌توان به ریسمان آن چنگ انداخت و خود را به آن مرتبه از کلام رساند. خطبه بدون نقطه ایشان یکی از درخشان‌ترین خطبه‌های، چه در عرصه کلام و چه در عرصه معناست، به مناسبت ایام مبارک عید غدیر آن را می?خوانید.

***
الحَمدُ لِلّهِ أهلِ الحَمدِ وَ أحلاهُ، وَ أسعَدُ الحَمدِ وَ أسراهُ، وَ أکرَمُ الحَمدِ وَ أولاهُ. الواحدُالأحَدُ الصَّمَدُ، لا والِدَ لَهُ وَ لا وَلَدَ. سَلَّطَ المُلوک وَ أعداها، وَ أهلَک العُداةَ وَ أدحاها، وَ أوصَلَ المَکارِمَ وَ أسراها، وَ سَمَک السَّماءَ وَ عَلّاها، وَ سَطَحَ المِهادَ وَ طَحاها، وَ وَطَّدَها وَ َحاها، وَ مَدَّها وَ سَوّاها، وَ مَهَّدَها وَ وَطّاها، وَ أعطاکم ماءَها وَ مَرعاها، وَ أحکمَ عَدَدَ الاُمَمِ وَ أحصاها، وَ عَدَّلَ الأعلامَ وَ أرساها. الاِلاهُ الأوَّلُ لا مُعادِلَ لَهُ، وَلا رادَّ لِحُکمِهِ، لا إلهَ إلّا هُوَ، المَلِک السَّلام، المُصَوِّرُ العَلامُ، الحاکمُ الوَدودُ، المُطَهِّرُ الطّاهِرُ، المَحمودُ أمرُهُ، المَعمورُ حَرَمُهُ، المَأمولُ کرَمُهُ. عَلَّمَکم کلامَهُ، وَ أراکم أعلامَهُ، وَ حَصَّلَ لَکم أحکامَهُ، وَ حَلَّلَ حَلالَهُ، وَ حَرَّمَ حَرامَهُ. وَ حَمَّلَ مُحَمَّداً (صَلَّ اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ) الرِّسالَةَ، وَ رَسولَهُ المُکرَّمَ المُسَدَّدَ، ألطُّهرَ المُطَهَّرَ. أسعَدَ اللهُ الاُمَّةَ لِعُلُوِّ مَحَلِّهِ، وَ سُمُوِّ سُؤدُدِهِ، وَ سَدادِ أمرِهِ، وَ کمالِ مُرادِهِ. أطهَرُ وُلدِ آدَمَ مَولوداً، وَ أسطَعُهُم سُعوداً، وَ أطوَلُهُم عَموداً، وَ أرواهُم عوداً، وَ أصَحُّهُم عُهوداً، وَ أکرَمُهُم مُرداً وَ کهولاً. صَلاةُ اللهِ لَهُ لِآلِهِ الأطهارِ مُسَلَّمَةً مُکرَّرَةً مَعدودَةً، وَ لِآلِ وُدِّهِمُ الکرامِ مُحَصَّلَةً مُرَدَّدَةً ما دامَ لِالسَّماءِ أمرٌ مَرسومٌ وَ حَدٌّ مَعلومٌ. أرسَلَهُ رَحمَةً لَکم، وَ طَهارَةً لِأعمالِکم، وَ هُدوءَ دارِکم وَ دُحورَ، عارِکم وَ صَلاحَ أحوالِکم، وَ طاعَةً لِلّهِ وَ رُسُلِهِ، وَ عِصمَةً لَکم وَ رَحمَةً. اِسمَعوا لَهُ وَ راعوا أمرَهُ، حَلِّلوا ما حَلَّلَ، وَ حَرِّموا ما حَرَّمَ، وَ اعمِدوا – رَحِمَکمُ اللهُ – لِدَوامِ العَمَلِ، وَ ادحَروا الحِرصَ، وَ اعدِموا الکسَلَ، وَ ادروا السَّلامَةَ وَ حِراسَةَ مُلک وَ رَوعَها، وَ هَلَعَ الصُّدورِ وَ حُلولَ کلِّها وَ هَمِّها. هَلَک وَ اللهِ أهلُ الاِصرارِ، وَ ما وَلَدَ والِدٌ لِلاِسرارِ، کم مُؤَمِّلٍ أمَّلَ ما أهلَکهُ، وَ کم مالٍ وَ سِلاحٍ أعَدَّ صارَ لِلأعداءِ عُدَّةً وَ عُمدَةً. اَللّهُمَّ لَک الحَمدُ وَ دَوامُهُ، وَ المُلک وَ کمالُهُ، لااِلهَ إلّا هُوَ، وَسِعَ کلَّ حِلمٍ حِلمُهُ، وَ سَدَّدَ کلُّ حُکمٍ حُکمُهُ، وَ حَدَرَ کلَّ عِلمٍ عِلمُهُ. عَصَمَکمُ وَ لَوّاکم، وَ دَوامَ السَّلامَةِ أولاکم، وَ لِلطّاعَةِ سَدَّدَکم، وَ لِلاِسلامِ هَداکم، وَ رَحِمَکم وَ سَمِعَ دُعاءَکم، وَ طَهَّرَ أعمالَکم، وَ أصلَحَ أحوالَکم. وَ أسألُهُ لَکم دَوامَ السَّلامَةِ، وَ کمالَ السَّعادَةِ، وَ الآلاءَ الدّارَةَ، وَ الاَحوالَ السّارَّةَ، وَ الحَمدُ لِلّهِ وَحدَهُ.
***
ستایش مخصوص خدایی است که سزاوار ستایش و مآل آن است. از آنِ اوست رساترین ستایش و شیرین‌ترین آن و سعادت‌بخش‌ترین ستایش و سخاوت بارترین
(و شریف‌ترین) آن و پاک‌ترین ستایش و بلندترین آن و ممتاز‌ترین ستایش و سزاوارترین آن.
یگانه و یکتای بی‌نیاز(ی که همه نیازمندان و گرفتاران آهنگ او نمایند). نه پدری دارد و نه فرزندی. شاهان را (به حکمت و آزمون) مسلّط ساخت وبه تاختن واداشت و ستمکاران (و متجاوزان) را هلاکت نمود و کنارشان افکند و سجایای بلند را (به خلایق) رسانید و شرافت بخشید و آسمان را بالا برد و بلند گردانید. بستر زمین را گشود و گسترش داد و محکم نمود و گسترده ساخت. آن را امتداد داد و هموار کرد و (برای زندگی) آماده و مهیا فرمود. آب و مرتعش را به شما ارزانی داشت. تعداد اقوام را (برای زندگی) آماده و مهیا فرمود. آب و مرتعش را به شما ارزانی داشت. تعداد اقوام را (برای زندگی در آن) به درستی. (و حکمت) مقرر فرمود و بر شمار (یکایک) آنان احاطه یافت و نشانه‌های بلند (هدایت) مقرر فرمود و آنها را بر افراشته و استوار ساخت. معبود نخستین که نه او را هم‌طرازی است و نه حکمش را مانعی. خدایی نیست جز او، که پادشاه است و (مایه) سلامت، صورتگر است و دانا، فرمانروا و مهربان، پاک و بی آلایش. فرمانش ستوده است و حریم کویش آباد (به توجّه پرستندگان و نیازمندان) است و سخایش مورد امید. کلامش را به شما آموخت و نشانه‌هایش را به شما نمایاند. و احکامش را برایتان دست یافتنی نمود. آنچه روا بود حلال و آنچه در خور ممنوعیت بود، حرام شمرد. بار رسالت را بر دوش محمد (صلّی‌الله علیه و آله) افکند. (همان) رسول گرامی که بدو سروری و درستی (در گفتار و کردار و رفتار) ارزانی شده، پاک و پیراسته است. خداوند این امت را به خاطر برتریِ مقام و بلندیِ شرف و استواری دین او و کامل بودنِ آرمانش سعادت بخشید. او بی‌آلایش‌ترین فردِ از آدمیان در هنگامه ولادت و فروزنده‌ترین ستاره یمن و سعادت است. او بلندپایه‌ترین آنان (در نیاکان) است و زیباترین آنها در (نسل و) شاخسار و درست پیمان‌ترین و کریم‌ترین آنان است در نوجوانی و بزرگسالی. درود خداوند از آن او و خاندان پاکش باد، درودی خالص و پی در پی و مکرر (برای آنان) و برای دوست‌داران بزرگوارشان، درودی ماندگار و پیوسته، (برای همیشه:) تا وقتی که برای آسمان حکمی مرقوم است و نقشی مقرر.
او فرستاد تا برایتان رحمتی باشد و مایه پاکیزگی اعمالتان و آرامش سرای (زندگی) شما و بر طرف شدن نقاط ننگ (و شرم آور کار)تان. و تا مایه صلاح حالتان باشد و اطاعت شما از خدا و رسولانش و موجب حفظ شما و رحمتی (بس بزرگ و فراگیر)
از او فرمان برید و بر دستورش مواظبت ورزید. آنچه را حلال دانست، حلال و هر چه را حرام داشت حرام بشمارید. خدایتان رحمت کند؛ آهنگ کوششی پیوسته نمایید و آزمندی را از خود برانید و تنبلی را وا نهید. رسم سلامت و حفظ حاکمیت و بالندگی آن را – و آنچه را موجب دغدغه سینه‌ها (و تشویش دل‌ها) و رویکردِ درماندگی و پریشانی به سوی به آنهاست – بشناسید.